ഈ നഗരം ഒരു കാടിന്റെ
നിഗൂഡതയാല് എന്നെ
ചുറ്റി വരിയുന്നു.
വൃക്ഷങ്ങളുടെ കൂട്ട നിശബ്ദതയില്
പതിയിരിക്കും മൃഗങ്ങളുടെ
കൂര്ത്ത നഖങ്ങള് പോലെ
ഈ നഗരം എന്നിലേക്ക്
ആഴ്ന്നിറങ്ങുന്നു!
നഗരച്ചുഴിയില് ആഞ്ഞു വീശുന്ന കാറ്റ്
കാടിന്റെ കനത്ത തണുപ്പായീ
എന്നില്ലേക്ക് അരിച്ചിറങ്ങുന്നു!
ഈ നഗരത്തിന്റെ മുഖം
വന്യമായീ തീര്ന്നപ്പോഴാണ്
ആ അമ്മയില്നിന്നും അവനെ
പറിച്ചെടുത്ത് ഏകാന്തതയുടെ
തീചൂളയിലേക്ക് തള്ളിയിട്ടതു !!
കാടിന്റെ നിശബ്ദതയിലേക്ക്
അവള് സ്വയം കൂട് കൂട്ടിയതും
അതിന്റെ കറുപ്പ് അവളില്
നിഴലായീ പടരുന്നതും
കാടിന്റെ അഗാധതയില്
തട്ടി പ്രതിധ്വനിക്കും ശബ്ദം പോലെ
അവളുടെ നിലവിളിയൊച്ച
ഈ നഗരത്തില് അലയടിക്കുന്നതും
ഞാന് അറിഞ്ഞിരുന്നു..!!
ആകാശത്തില് ചിതറികിടക്കും
നക്ഷത്രങ്ങള്ക്കിടയില്
അവനെ തിരയുന്ന അവളുടെ
കണ്ണില് ഞാന് കണ്ടതും
കാടിന്റെ നിര്വികാരം മാത്രം!!
ഈ നഗരം എനിക്കെന്നും
നിഗൂഡതയുടെ വനമായിരുന്നു ..!.!!